Deel 2: Deur die Mis
Lupus fog is a general name for the cognitive impairments that often appear with lupus, including concentration and memory problems, confusion, and difficulty expressing yourself. These cognitive problems are often worse during flares. WebMD December 2010
Die laaste organisasie waarby ek as professionele persoon gewerk het, was in Bronkhorstspuit geleë. Ek het gelukkig deeltyds vir hulle gewerk maar moes steeds ten minste drie keer per week die pad van Pretoria na Bronkhorstspruit aandurf. Gedurende sekere tye van die jaar het daar ’n vreemde verskynsel oppad voorgekom. Mis. Nie sagte mis waarin jy stukkies werklikheid kan uitken nie, maar digte, ondeurdringbare mis wat om jou kar kom lê het en wat gedreig het om die asem in jou lyf uit te druk. Wanneer dit gebeur het moes jy aanhou ry en hoop dat al die ander karre dieselfde gaan doen. Jy kan nie dit waag om te stop nie, want jy het geen benul van wat om jou aangaan nie en jy bid dat daar niks voor jou in die pad is wat dalk gestop het nie. Ek het baie oor geloof en gebed geleer tydens sulke oggende en hoe vrees verdryf kan word deur hardop te bid of Jesus-liedjies te sing. My omswerwinge met ou Wolfie laat my by kere baie dink aan hierdie ervarings.
Ek is baie geheg aan my brein en kon nog altyd op haar staatmaak in enige situasie onder die son. Hetsy ek opleiding moes doen en ’n haas uit ’n hoed moes trek, vergaderings lei en blitsig beplan of ’n moeilike kollega hanteer, nuwe aktiwiteite in terapie uitdink om ’n besige kind te stimuleer. My brein was altyd daar. ’n Entiteit in my lewe wat in ’n groot mate my selfwaarde bepaal het. Die dag toe die Groot Mis op my brein toegesak het het ek my op ’n vreemde weg bevind wat nie eenvoudig genavigeer kon word nie. Die eerste oomblik toe ek besef het dat ek in die moeilikheid is, was die dag toe ek 'Cornwall Hill' in my dagboek wou neerskryf. My kinders het ’n netbalwedstryd teen hulle gehad en ek kon om die dood nie onthou hoe om die woord te skryf nie. Ek het dadelik paniekbevange begin raak, want Spelling was my en my brein se kos. Ander verrassings het na vore getree. Ek kon om de dood nie mense se name onthou nie, woorde het my ontbreek, ek moes in die middel van ’n sin ophou praat omdat ek vergeet het waaroor ek gepraat het. Dae van die week en maande het inmekaar gevloei en ek het net met moeite beweeg om niks belangriks te mis of te vergeet nie. Ten spyte daarvan het ek darem nooit my kinders by die skool vergeet of nie ’n wedstryd of selfs oefening gemis nie. Ander dinge, wel. Soos wat die mis oppad Bronkhorstspruit my in my motor van die buitewêreld isoleer het, het die Lupus Mis my van mense begin isoleer. Om binne ’n sosiale situasie te funksioneer terwyl jou brein MIA is, is bitter moeilik en vir ’n paar jare het ek identiteitsloos begin voel. Ook begin twyfel in my selfwaarde.
Mettertyd het ek darem besef dat die periodes in die mis helaas verbygaan, maar elke keer as ek in die middel daarvan is, het ek gedink dat dit vir altyd my brein gaan wees. En dat ek maar dit moet aanvaar.
Om elke keer weer myself op te trek en te bou, na ’n mis-sessie was uitputtend om die minste te sê. Ek het egter in die tydperk begin skryf en ten spyte van die feit dat my spelling en sinskonstruksie is sy dinges was, het ek ’n manier gevind om myself te herontdek. Ek vermoed dat skryf ’n reuse aandeel gehad het in die feit dat dit vir ’n lang periode regtig goed met my gegaan het. Die laaste drie maande was ek egter in die midde van die digste mis waarin ek myself nog ooit bevind het. ’n Verwoestende uitputting, waar ’n goeie dag as ’n 'een-nap' dag geklassifiseer kon word. 'Twee-nap' dae was uitdagend, maar daar was ook dae waar ek die hele dag in die bed moes bly, sodat ek my meisies by die skool kon oplaai en kosmaak. Die feit dat ek niks kon skryf nie, het my verder afgedruk, totdat ek gevoel het soos destyds toe ek met my karretjie die mis moes trotseer. Ek het geweet ek moet deurdruk, ten spyte van die vrees wat my asem gesteel het.
Deur die Here se genade kon ek weer deur die mis worstel en het weer begin skryf. Dit het aanvanklik stadig gegaan, maar ek het weer verlief geraak op my karakters en hulle journey en edit vir ’n vale. Die geveg vir my brein tussen my en Wolfie is maar ’n voortdurende stryd. Maar intussen beur ek voort: Deur die Mis.
Jy is n yster sus