Die Imbali trofee word jaarliks toegeken aan skrywers wat uitnemende werk verrig het in die skrywe van romanses. Bo alle verwagting het ek onlangs die toekenning ontvang vir “Reis deur die hart” wat in 2018 deur LAPA publiseer is. Ná al die opwinding (en die daaropvolgende bedrus!) het ek uiteindelik ’n Aanvaardingstoespraak geskryf en wil dit graag met julle deel.

My identiteit was nog altyd in my beroep gesetel. Ek het presies geweet wat om op ’n vorm in te vul wanneer dit wou weet wat ek vir ’n lewe doen. Ek kon die wêreld trotseer met my professionele houding, grimering en gepaste werkspakkie en kon dié identiteit aantrek om my te beskerm tydens sosiale byeenkomste.
Die dag toe alles verander het was toe ek myself in ’n publieke badkamerspieël raakgesien het. Ek was geskok oor hoe leweloos my oë gelyk het en hoe tot op die been gedaan ek was. Ek het daar en dan besef dat ek ’n besluit moes neem. Lupus is nie iets om mee te speel nie en ek moes kies: Gaan ek aanhou werk en iemand anders gaan my kinders na my afsterwe grootmaak of gaan ek ophou werk en hulle mamma wees? Daar was natuurlik nie ’n keuse om te maak nie, want my kinders is my lewe en die idee van vrouens, met hulle mandjiesvol muffins, wat by my man sou kom aanklop het my besluit beklink.

Ek het bedank en ’n splinternuwe reis aangepak want wie is ek, as ek nie werk nie? Koskook is vir my funksioneel en my cupcakes het om een of ander rede altyd heellaaste op koekverkopings verkoop (mettertyd het my meisies maar hulle eie cupcakes begin bak). Ek kan nie naaldwerk doen of hekel nie en alhoewel ek nog nooit gevra is om te loop by 'n vroue-bybelstudiegroep nie, het hulle heeltemal te verlig gelyk toe ek daar weg is.
Wanneer jy ’n maatskaplike werker is verleer jy die kuns van smalltalk en algemene onderwerpe, wat jy met kollegas kan bespreek, dink meeste vrouens is nie oulik nie. Ek het deur hierdie periode gewroeg met myself, was heeltemal uitgebrand en moes met die verskriklikste dinosourusse aand na aand baklei.

Klink dit dalk bekend? Laat dit julle aan iemand dink?

Arriana het op ’n dag by my opgedaag en saam kon ons wroeg en ons lewens kontempleer. Sy was nes ek heeltemal ontnugter oor die beroep en heeltemal gatvol. Ons wou onder die radar vlieg en sou eerder koffie aandra, vir mense wie dit wou hê, as om ooit weer maatskaplike werk te beoefen.

Ek kon gelukkig vir haar ’n idilliese plek skep waarin sy koffie kon aandra en toe ek myself weer kon kry was dit Arriana met haar eskapades wat die voortou in die reis geneem het. Tot my verbasing kon ek weer lekker giggel, soos byvoorbeeld tydens die Burgerboobs insident, want vanuit haar perspektief was dit baie snaakser as toe dit donkiejare gelede met my gebeur het. Ek het nog nooit van ’n krans afgespring nie en het my asem behoorlik opgehou toe sy dit doen en namens haar gebloos toe haar top in die proses agtergebly het.

Toe sy Finn ontmoet kon ek weer terugdink aan die begin van my en Paul se verhouding en het die vlinders verwelkom wat weer in my maag te voorskyn gekom het. Iewers gedurende hierdie reis het ek gesond geword en myself weer gevind in hierdie fassinerende persoon wat op soveel maniere deel is van my. Ek het in die proses ’n nuwe identiteit gekry en ’n nuwe beroep wat ek op ’n vorm kan invul. Skrywer.

Ek wil dus hierdie ongelooflike toekenning aan die persoon opdra wat integraal deel was van my reis en genesing. Arriana.



Lewer gerus kommentaar, sal graag van jou wil hoor.